75666814

سيری در نهج البلاغه - مرتضی مطهری -چاپ دوم-1354- ص 114-115

علی ( ع ) عدالت را يك تكليف و وظيفه الهی ، بلكه يك ناموس الهیrlm; میrlm;داند ، هرگز روا نمیrlm;شمارد كه يك مسلمان آگاه به تعليمات اسلامی ، تماشاچی صحنهrlm;های تبعيض و بیrlm;عدالتی باشد .
در خطبه شقشقيه ، پس از آنكه ماجراهای غم انگيز سياسی گذشته را شرحrlm; میrlm;دهد ، بدانجا میrlm;رسد كه مردم پس از قتل عثمان به سوی او هجوم آوردند و با اصرار و ابرام از او میrlm;خواستند كه زمامداری مسلمين را بپذيرد و او پس از آن ماجراهای دردناكrlm; گذشته و با خرابی اوضاع حاضر ديگر مايل نبود اين مسؤوليت سنگين را بپذيرد ، اما به حكم اينكه اگر نمیrlm;پذيرفت حقيقت لوث شده بود و گفتهrlm; میrlm;شد علی از اول علاقهrlm;ای به اين كار نداشت و برای اين مسائل اهميتی قائلrlm; نيست ، و به حكم اينكه اسلام اجازه نمیrlm;دهد كه آنجا كه اجتماع به دو طبقهrlm; ستمگر و ستمكش ، يكی پرخور ناراحت از پرخوری ، و ديگری گرسنه ناراحتrlm; از گرسنگی ، تقسيم میrlm;شود ، دست روی دست بگذارد و تماشاچی صحنه باشد ، اين وظيفه سنگين را برعهده گرفت :
<<لولا حضور الحاضر و قيام الحجه بوجود الناصر و ما اخذ الله علیrlm; العلماء ان لا يقاروا علی كظه ظالم و لا سغب مظلوم لالقيت حبلها علیrlm; غاربها و لسقيت آخرها بكاس اولها >> (نهج البلاغه ، خطبه 3 ( شقشقيه )
اگر آن اجتماع عظيم نبود و اگر تمام شدن حجت و بسته شدن راه عذر بر منrlm; نبود و اگر پيمان خدا از دانشمندان نبود كه در مقابل پرخوری ستمگر و گرسنگی ستمكش ساكت ننشينند و دست روی دست نگذارند ، همانا افسار خلافت را روی شانهrlm;اش میrlm;انداختم و مانند روز اول كنار میrlm;نشستم